Behçet Aysan (D: 28 Temmuz 1949, Ankara – Ö: 02 Temmuz 1993, Sivas) Ozan, yazar, psikiyatrist.
Behçet Aysan, 1949’da Ankara’da dünyaya geldi. Kuleli Askeri Lisesi’nden mezun oldu. Ankara Üniversitesi Tıp Fakültesi’nde eğitim görmüş oldu. Hekim olarak çalıştı.
Kısa ömrüne yüzlerce şiir sığdırmayı başardı. 2 Temmuz 1993’te Sivas’ta Madımak Otel’in yakılması esnasında yaşamını yitiren aydınlarımız arasındaydı. Duru dili ve içli şiirleriyle dikkat çeker.
Behçet Aysan’ın Eserleri
Şiir:
- Karşı Gece Yeni (Türkü Yayınları / Ankara 1983)
- Sesler ve Küller (Varlık Yayınları / İstanbul 1984)
- Eylül (Hacan Yayınları / İstanbul 1988)
- Deniz Feneri (Puhu Yayınları / İstanbul 1987)
- Düello (Adam Yayınları / İstanbul 1993)
- Kir ve Şiir (Diğeri Yayınevi / İstanbul 1998).
Tiyatro:
- Üç Kardeştiler (Prospero Yayıncılık / Ankara 1995, Radyo Oyunu)
Öteki:
- Deniz Feneri: Behçet Aysan Kitabı (U:mag / Ankara 2006)
- Behçet Aysan Kitabı (Kurtuluş Yayınları / Ankara 1993).
- Bir Eflatun Ölüm: Behçet Aysan Kitabı (U:mag / Ankara 2013)
Ödülleri:
Behçet Aysan’ın Şiirlerinden Örnekler
BEYAZ BİR GEMİDİR ÖLÜM
sen bu şiiri okurken
ben bir ihtimal başka bir şehirde olurum
fena geçen bir güzü
ve umutsuz bir aşkı özetleyen
rüzgarla savrulan
kâğıt parçalarına
yazılmış
dağıtılmamış
bildiriler benzer biçimde
uzun bir yolculuğa hazırlanan
yalnız bir yolculuğa.
şu sebeple beyaz bir gemidir ölüm.
siyah denizlerin hep
çağırdığı
batık bir vapur
sönmüş yıldızlar gibidir
yitik adreslere benzer
ölüm
yanık otlar benzer biçimde.
sen bu şiiri okurken
ben bir ihtimal başka bir şehirde ölürüm.
BİR KİRAZ DALI
bahar mührünü vurmuş leylaklar
açmış, uzansam bir kiraz dalı
içimde koşup duruyor bir maral
gelincik tarlaları feryat çığlığa
oralardan geldim baş eğmeden
gecelerin kımıldayıp sonlandığı
ışık ışığa mor kanatlı kelebeği
küflü duvarları bilirim voltaları
suskun küflü duvarları kan sıçramış
çakıyla takvimler kazınan, günler
saatler, dakkalar-
bitmeyen vakit
ağarmış kireç oyuklarında
nefes renkli sözcükleri.
AYNA
kırılınca bir büyük ayna
şarkılar da yarım kaldı
büyü bozuldu, durdu saatler
suda suretimiz asılı kaldı.
yoktu, şehirler gezdim ülkeler
düşlerim sahipsiz kaldı
ve şimdi kim bilir nerdeler
gül güle değdi solmuş kaldı.
anıları öğütür değirmenler
bir aşk açıklayın ki bana
daha başlarken öldemeler.
kırılınca bir büyük ayna
aşk bitti şarkılar yarım.
UNUTULMAYAN
durmadan taşırdım yanımda üç şeyi
iri çakıl tanelerini, çatlamış bir narı
bir öpüşün bıraktığı harlı lekeyi
ipekten
çalınmış
umutlarla taşırdım
ah sevgilim derdim, ölüm
ne kadar çoktu yaşadığımızda.
bizlere hep beyaz mendil
sallayan
ölüm ki,
iki kapısında
haki bir yalnızlık
dikilirdi
ve hatırlatırdı
bizlere, sonbahar kuşlarının
uçup gittiği denizleri.
bense, yulaf kokan
dağlı ellerinde
dolaşmak benzer biçimde kolaydır
sanırdım yaşamak ve sana kansız
bir sema
getirirdim
getirebilsem ah,
– avlusunda evlatların
korkmadan oynadığı –
lalelerle
donanmış simli bir sema.
bir öpüşün bıraktığı harlı lekeyi
çatlamış bir narı, unutmadım.
KIRIK BİR KURŞUN KALEMİN ŞİİRİ
yollar uzak ay bedir
sırtımda gümüş hançer
yürürüm de ölemem
kan damlatır karanfil.
usulca mavi bir kar
kara geceye düşer
tutuşur fundalıklar
gelir kalbimi yakar.
gün olur bir ihtimal öper
ay ışığı acıyı
o yaralı cerenler
yanık sulara iner.
yollar uzak ay bedir
sırtımda gümüş hançer
yürürüm de ölemem
kan damlatır karanfil
BİR EFLATUN ÖLÜM
kırgınım, saçılmış
bir nar gibiyim
sessiz akan bir ırmağım
geceden
git dersen giderim
kal dersen kalırım
git
dersen
kuşlar da dönmez, sonbahar kuşları
yanıma kiraz hevenkleri alırım
ve seninle yaşadığım
o iyi günleri,
fena
günleri bırakırım.
aynı sema aynı üzüntü
değişen bir şey yok ki
gidip
yağmurlara durayım.
söylenmemiş sahipsiz
bir şarkıyım
bir ihtimal
sararmış
eski resimlerde kalırım
bir ihtimal esmer bir çocuğun dilinde.
tüm derinlikler sığ
sözcüklerin hepsi iğreti
değişen bir şey yok asla
ölüm hariç.
aynı sema aynı üzüntü.
DAĞILAN GÜL
ne söylersen söyle bu aşk ikimizindi
ikimizindi bir zamanlar aynı sema
bir samanın tutuşması benzer biçimde olan şey
birazcık erzurumdu birazcık rize birazcık mardin
geniş, dingin, devamlı bir yurt benzer biçimde
ne söylersen söyle rüzgardır duyan
düşleri çağıran iri siyah gözleriyle
ve yanıbaşımızda mutlu kalan ne var ki
bir ihtimal bir kuş akşamın ölü ağzındaki
bir tek güldür dağılmış ayaklanmaya
ne söylersen söyle ruhum bağırıyor
acı içinde bağırıyor giden her şeye
uzak kapıların ses verip çağırmadığı
mutsuzluk değil mi birazcık da şarkıdır
mutsuz, kırık, iri bir gül benzer biçimde kanayan
ne söylersen söyle bigün yiteceğiz
çam seli halinde kalabalık bir orman
alıp götürecek bizi kuytu ölümlere
hayata devam etmenin anlamını sorsam da söyleme
konuştukça bir vapur açılıyor kıyıdan.
YAĞMUR DİNDİ
yağmur dindi sevgilim, küf mavisi bir yağmur
dingin ruhumun
tınazını susturan ve aç evlatların
iniltilerini, bu yüreğimize yürüyen
yağmur,
gecenin yağmuru dindi.
tüm bir gece
düşman pusularına, vişneliklere
ayağı çaputa sarınmışlara
kör bir kuyuya ve dinamite
inen bu yağmur
gecenin
yağmuru
söndüremedi pırnal ateşin soluğunu
kozalak yaktım ben de sessizlikte
ömrümün kozalaklarını
küllere sıvanmış
baştan başa dolaşıp ağrıyan ormanı
yağmur dindi sevgilim bak dinle
her şey dindi, acıysa dinmemiş halde.
