Mehmet Celâl (D: 1867, İstanbul – Ö: 26 Ocak 1912, İstanbul) Ozan, yazar.
Mehmet Celâl, 1867’de İstanbul’da hayata merhaba dedi. Çocukluğunda çeşitli mekteplere devam etti. Tertipli bir öğrenim göremedi. On beş yaşlarında Jandarma Dâiresi Tahrirât Kâtibliği’ne girdi. İçkiye olan düşkünlüğü yüzünden kendisini emekliye ayırmak zorunda kaldılar.
Bazı okullarda Türkçe ve kitâbet dersleri verdi. Bir baskın esnasında evinde Abdülhâmid aleyhinde belgeler bulununca tutuklandı. Bahriye Nâzırı Haşan Paşa Şairi kurtarmak için Saray’a onun deli bulunduğunu arz ederek hastahaneye kaldırttı. Hastahaneden çıktıktan sonrasında tekrardan içkiye başladı ve bu sefer hakkaten delilik alametleri gösterdiği için yine hastahaneye yatırıldı. İkinci çıkışından sonrasında da aynı hayatına devam etmesi sonucu karaciğerinden hastalığa yakalandı. 26 Ocak 1912’de (45 yaşlarında) öldü.
Mehmet Celâl’in Eserleri
Roman, şiir, çeviri, öykü, mensur şiir, makale türlerinde altmıştan fazla kitap yayımlamış olan Mehmet Celâl’in mühim kitapları alttadır.
Şiir:
- Adada Söylediklerim (1886),
- Gazellerim (1894),
- Zade-i Ozan (1895),
- Âsâr-ı Celal (1896),
- Sürud (1896).
Hikâye-Roman:
- Orora (1886),
- Cemile (1886),
- Venüs (1886),
- Dehşet Yahud Üç Gömüt (1886),
- Dâmenalûde (1887),
- Bir Kadının Yaşamı (1890, yeni bas. 2001),
- Margarit (1890),
- Vicdan Azapları (1890),
- Ufak Gelin (1892),
- Mükâfat (1894),
- Zehra (1895),
- Müzeyyen (1898),
- İskambil (1899),
- Piyango (1900),
- İsmete Saldırı (1900),
- Kuşdilinde (1910),
- Leman (1910).
Eleştiri:
- Elvah-ı Masumâne ve Makalât-ı Edebiyye (1895).
