Bölüm 1 (Hasan Azze):
Bir insanı üzen
Yine başka bir insan.
Kaybedecek bir şeyimiz kalmamış;
Kendimizden başka.
Bir hedefe giderken karşımızda
İlk önce sevdiklerimiz durur.
Sonra insan kendini
Nefret ettikleriyle sevişirken bulur.
Ne kadar zor, insanın
Sevdikleriyle savaşması
Zaten yeterken
Kendi kendime
Ne kadar zor, insanın
Sevdikleriyle savaşması
Herkes normal; bir ben anormal.
Herkes normal; bir ben anormal.
Ben kaosun içindeki kozmos
Derin hayal gücümde bir son yok
Sana kaderin içinde bir ton yol
Yumurta var ama bir fol yok
Ruhumu anlatmak için yazılmış
Sayfası yırtık kalın kitaplar
Sana hayata dair aforizmalar var
Heybesi yırtık yarım bir zattan
Üşenip kafana sok bunu
Bu güreşi kazanan yok.
Sonucu güvenip azalan ol
Bense düzeni bozana son verdim
Zaferi kazanıp emin
Gel, kasedi saralım geri
Dert hasedim sana mı?
Değil
Ben, geçmişi hazmedemedim.

Bölüm 2:
Ne gün bu, ne gece.
Arafta mı hep insan?
Güçlü tarafta mı?
Söyle
Sevgisi lafta mı?
Acıyan her yerine merhem
Bulur mu insan?
Unutup eski zamanları,
Hatırlar mı kalanları?
Ne kadar zor savaşmak…
Zaten yeterken
Kendi kendime
Ne kadar zor kızmak…
Zaten yanıyorum
Kendi derdime
Bir gece keyfim kaçar;
Yazarım o gece şer;
Tüm kuytularıma.
Kaybolmuş cevaplar,
Davetsiz sarkar uykularıma.
Ben öldüm;
Alem-i şer kazanmakta nuhu.
‘Sanki evren genişlerken benim daralmakta ruhum”.
Yazdığım her şarkıdan sonra
Bir parçam kaybolur.
Çok şarkı yazdım parçalanıp;
Umarım hayrolur.
Bu dünya öyle ki
Karanlığı aydınlığından fazla
Herkes daha fazla ister, azla yetinmez asla.